“Tot het eind hebben we het samen gedaan”
Ieder mens heeft, als het kan, recht op een vreedzaam eind van het leven. Ieder mens, dus ook mensen met een beperking. Maar hoe is dat voor een hospice als je mensen binnen krijgt met een gecompliceerde hulpvraag? In het Willem de Boer Huis Hospice Hoogeveen heeft de samenwerking met Cosis als zorgaanbieder perfect gewerkt. Alle betrokkenen kijken er met een goed gevoel op terug.
Hospice?
Hilma Prinsse woonde in woonlocatie de Bosscherhof van Cosis in Zuidwolde. Ze had een GGZ indicatie. Op een zeker moment werd bij haar een vergevorderde vorm van borstkanker ontdekt. Ze was niet meer te behandelen. En juist dat behandelen was moeilijk bij Hilma. Ze had een enorme weerstand tegen alle vormen van verzorgen en behandelen. Ze moest grote barrières overwinnen om de onderzoeken in het ziekenhuis te ondergaan. Dat was voor haar een moeilijke tijd.
Bosscherhof teamcoördinator Tina Meinders maakte het van dichtbij mee. Tina: ‘In september kwam Hilma haar huis niet meer uit. Ze bleef in bed liggen. Wat moesten we daar mee? De huisarts twijfelde of ze naar het Willem de Boer Huis Hospice Hoogeveen zou kunnen. De begeleiding van en communicatie met Hilma was er één met bijzondere aandacht. Was het hospice daar op toegerust? Hij stelde voor om hulp in te vliegen van Icare. Maar dat zagen we niet zitten. Dan zouden er vreemden over de vloer van Hilma komen en dat zou door haar achterdocht teveel stress bij haar veroorzaken. Dat wensten we haar niet toe. We hebben toen met Hilma overlegd dat ze naar het Willem de Boer Huis Hospice Hoogeveen zou gaan.’
Vertrouwen
Alice Meijer is coördinator van het Willem de Boer Huis Hospice Hoogeveen. Dat doet ze in een duobaan met haar collega Esther van Dijk. Alice: ‘Iedereen is welkom bij ons, ook mensen met een psychische of verstandelijke beperking. Het is bij deze doelgroep wel fijn om de samenwerking te zoeken als het gaat om de begeleiding vanuit de eventuele zorginstelling. Onze ervaring is dat het geruststellend is als vertrouwde mensen uit hun eigen netwerk betrokken blijven. Dat werd meteen begrepen door de begeleiding van de Bosscherhof en daar is een samenwerking uit voort gekomen die wat ons betreft een succesverhaal genoemd kan worden.’
Gretha Hartman was een van de Icare medewerkers die Hilma de laatste weken heeft verzorgd. Gretha: ‘We wisten dat het voor Hilma moeilijk zou worden om vertrouwen te krijgen in vreemde mensen, dus hebben we met voorzichtige stappen contact met haar gemaakt. We hebben haar uitgenodigd in de huiskamer om daar koffie te drinken en te eten. Hier hebben we een vaste structuur bij gecreëerd waar ze houvast aan kon ontleden. We hebben geprobeerd haar zich zo veel mogelijk thuis te laten voelen. Een spelletje gedaan, bijvoorbeeld. Langzaam voelden we dat het vertrouwen groeide.’
Gepaste trots
Gretha: ‘Stap voor stap merkten we dat we samen iets verder kwamen. Momenten als het verbinden van de wond en het wassen probeerden we zo laagdrempelig mogelijk te laten verlopen, soms met een muziekje erbij. We creëerden een veilige fijne situatie. En naderhand maakten we haar haar mooi en zochten samen mooie kleren uit. Uiteindelijk zei Hilma “ze zorgen hier goed voor me”.
Tina: ‘Vanuit de Bosscherhof hebben we er voor gezorgd dat er elke avond iemand van de begeleiding aanwezig was van half 9 tot het moment dat Hilma de pyjama aan deed. Daarnaast zorgden we er voor dat er we regelmatig contact hadden met het Willem de Boer Huis Hospice Hoogeveen en altijd voor hun bereikbaar waren.’
Alice: ‘Op een gegeven moment leek het er op dat het einde naderde. De twee meest vertrouwde begeleiders van Hilma waren aanwezig toen ze in slaap is gebracht. Dat was voor Hilma een spannend moment, maar er was daar wel met haar naar toe gewerkt in de gesprekken. Dezelfde nacht is Hilma overleden. Hoewel het triest is dat er een eind was gekomen aan het leven van Hilma, ze werd 59 jaar, kunnen we toch spreken van een mooie laatste tijd. Zonder de uitstekende samenwerking van alle betrokkenen was dat nooit gelukt. We kijken hier met gepaste trots op terug.’
Erehaag
Tina: ‘De verbinding met elkaar heeft er voor gezorgd dat het hele proces voor iedereen prettig is verlopen. We hebben elkaar opgezocht en ieders kracht en professie samen gebracht om het, niet alleen voor Hilma, tot een acceptabel eind te brengen. Ik vind dat je als Cosis een taak hebt bij een dergelijke gebeurtenis. De zorg en verantwoordelijkheid houdt niet op na het dichttrekken van de voordeur. Je geeft een stuk verzorging uit handen, maar de verantwoordelijkheid blijft. De belangrijkste boodschap is het samenspel. Hilma heeft veel baat gehad bij de goodwill en inzet van iedereen. Uiteindelijk is dat het belangrijkst.’
Alice: ‘De ochtend na het overlijden hebben we een erehaag gemaakt in de gang van het team van de Bosscherhof, de familie van Hilma en de betrokkenen van het hospice. Het gezamenlijke gevoel dat achter bleef was dat we het op een hele natuurlijke manier met elkaar hebben gedaan. Tot het eind. Dit hele proces is een mooi voorbeeld van hoe je de opvang van mensen met een extra hulpvraag binnen het hospice zo goed mogelijk kan laten verlopen. Als je de verbinding zoekt is er veel mogelijk.’
Tina: ‘Hilma was geliefd en wordt gemist. Haar medebewoners hebben als afscheid rozen op haar kist gelegd. Ondanks het gemis is het voor ons een succesverhaal. De ervaring leert ons ook dat het eind van het leven van onze cliënten zorgvuldig begeleid moet worden. Ik zou me er sterk voor willen maken om binnen Cosis een aantal kamers in te richten waar je cliënten in de palliatieve fase kan verzorgen en begeleiden. Hoe waardevol dat is hebben we bij Hilma ervaren.’
