‘Het is allemaal erg snel gegaan’, blikt Mariëlle Mulderij terug op het verblijf van haar moeder in de hospice. ‘Tussen diagnose en hospice zaten vier dagen. Omdat mijn vader destijds na een ziekbed was overleden en mijn moeder alleenstaand was, heeft ze er zelf voor gekozen om naar de hospice te gaan. Een vriendin van haar is vrijwilliger in de hospice en was daar erg positief over. Omdat ze niet terecht wilde komen in de beslommeringen van haar eigen huis was ze erg helder over haar keuze voor de hospice. “De korte tijd die ik nog heb, wil ik graag optimaal benutten”, vertelde ze. Ze had er alle vertrouwen in dat dit een goede plek zou zijn.’.‘Een paar maanden voordat mijn moeder ziek werd, kreeg ik toevallig via mijn werk een beleidsstuk onder ogen over een hospice. Toen dacht ik nog, dat het een ver van mijn bedshow was…’, peinst Mariëlle. ‘Mijn beeld over een hospice was toen eigenlijk dat het iets voor oude, alleenstaande en eenzame mensen was. Ik had er een beetje een naar gevoel bij, omdat er mensen dood gaan. Nu is dat beeld compleet veranderd.’
Waardevol
'Afscheid nemen is een moment in je leven, maar wel één die je op verschillende manieren kunt doen. Het kan een nare tijd zijn, maar ook een heel mooie. In de hospice worden de meeste zorgtaken overgenomen en dan blijft er voor ons als familie dierbare tijd over. Je komt tot de kern waarin het “gewoon” bij elkaar zijn voldoende is. Meer is dan niet meer nodig. Ik heb het al vaker in mijn omgeving gezegd, maar de laatste periode van mijn moeder was de meest waardevolle tijd in mijn leven, die ik met mijn moeder heb gehad. Tegelijkertijd was dit ook de meest verdrietige periode, maar wel de mooiste.Wij hebben dit alles als heel waardevol ervaren, waarin de hospice een heel grote bijdrage heeft geleverd. We hebben alle ruimte gekregen, om het op onze manier te doen. Ook de kleinkinderen hebben zich vrij gevoeld. We hebben met zijn allen pizza’s gebakken en televisie gekeken. De hospice heeft een mooie huiselijke sfeer, waarin alles kan.’
Verbazingwekkend krachtig
‘Mijn moeder zei: “Misschien mag ik het niet zeggen, misschien is het raar, maar ik vind het gezellig hier. Ik voel mij hier gelukkig.” Dat zegt iets over hoe comfortabel en gemakkelijk ze zich heeft gevoeld.
Ik heb met verwondering en bewondering gekeken naar de inzet van de vrijwilligers, coördinatoren en de mensen van Icare die werkzaam zijn in de hospice. Ik vind het echt wel bijzonder, dat mensen dit met volle overtuiging doen en daar hun (vrije) tijd in steken. Op die manier met de dood, maar vooral ook met het leven bezig zijn, heeft onze kijk op de hospice en het laatste stuk van het leven doen veranderen.
We hadden vooraf niet echt een verwachting van de hospice, maar het was precies wat we nodig hadden. Ik zou het ook in die zin iedereen durven aanraden als mensen op dat punt staan. Mijn moeder heeft haar ziekte onder ogen gezien en is het dapper met veel innerlijke kracht aangegaan. Op haar rouwkaart hebben we dan ook laten zetten “verbazingwekkend krachtig”, juist omdat ze zo krachtig met haar ziekte omging. Wij zijn enorm dankbaar en kunnen mede dankzij de inzet van iedereen in de hospice terugkijken op een heftige maar zeer waardevolle laatste periode van mijn moeders leven.’
'Afscheid nemen is een moment in je leven, maar wel één die je op verschillende manieren kunt doen. Het kan een nare tijd zijn, maar ook een heel mooie. In de hospice worden de meeste zorgtaken overgenomen en dan blijft er voor ons als familie dierbare tijd over. Je komt tot de kern waarin het “gewoon” bij elkaar zijn voldoende is. Meer is dan niet meer nodig. Ik heb het al vaker in mijn omgeving gezegd, maar de laatste periode van mijn moeder was de meest waardevolle tijd in mijn leven, die ik met mijn moeder heb gehad. Tegelijkertijd was dit ook de meest verdrietige periode, maar wel de mooiste.Wij hebben dit alles als heel waardevol ervaren, waarin de hospice een heel grote bijdrage heeft geleverd. We hebben alle ruimte gekregen, om het op onze manier te doen. Ook de kleinkinderen hebben zich vrij gevoeld. We hebben met zijn allen pizza’s gebakken en televisie gekeken. De hospice heeft een mooie huiselijke sfeer, waarin alles kan.’
Verbazingwekkend krachtig
‘Mijn moeder zei: “Misschien mag ik het niet zeggen, misschien is het raar, maar ik vind het gezellig hier. Ik voel mij hier gelukkig.” Dat zegt iets over hoe comfortabel en gemakkelijk ze zich heeft gevoeld.
Ik heb met verwondering en bewondering gekeken naar de inzet van de vrijwilligers, coördinatoren en de mensen van Icare die werkzaam zijn in de hospice. Ik vind het echt wel bijzonder, dat mensen dit met volle overtuiging doen en daar hun (vrije) tijd in steken. Op die manier met de dood, maar vooral ook met het leven bezig zijn, heeft onze kijk op de hospice en het laatste stuk van het leven doen veranderen.
We hadden vooraf niet echt een verwachting van de hospice, maar het was precies wat we nodig hadden. Ik zou het ook in die zin iedereen durven aanraden als mensen op dat punt staan. Mijn moeder heeft haar ziekte onder ogen gezien en is het dapper met veel innerlijke kracht aangegaan. Op haar rouwkaart hebben we dan ook laten zetten “verbazingwekkend krachtig”, juist omdat ze zo krachtig met haar ziekte omging. Wij zijn enorm dankbaar en kunnen mede dankzij de inzet van iedereen in de hospice terugkijken op een heftige maar zeer waardevolle laatste periode van mijn moeders leven.’
