Gewoon er zijn

Een vrijwilliger werkt sinds 2014 in het Willem de Boer Huis. Zij vertelt haar verhaal: 'In 2005 is mijn vader overleden en tijdens het stervensproces van mijn vader heb ik ervaren hoe belangrijk het laatste stukje van iemands leven en de familie er omheen is. Mijn vader lag ziek thuis en wij, mijn moeder en broers en zussen, verzorgden hem. Dat was mooi om te doen. Ik heb toen gemerkt hoe op zo'n moment het 'lekker bij iemand zitten' in het gedrang kan komen. Want er moet zoveel. Alsof je meer bezig bent met zorgen, dan met afscheid nemen van iemand. Daarom vind ik een hospice zo'n fijne plek. Hier krijgen families de rust en de tijd en kunnen ze zich echt helemaal richten op het afscheid. Daarbij helpen, dat doe ik graag.

Voor mijn omgeving was het wennen toen ik van start ging in de hospice. Ik kreeg reacties als: 'Dat lijkt me zwaar om te doen', 'Zou je dat wel gaan doen?' tot 'Kun je het wel loslaten?' en sommigen toonden een soort bewondering voor dit werk. En ik, ik vind het gewoon fijn en dankbaar werk om te mogen doen. Ik vind het fijn om in de hospice te zijn en ik ervaar het helemaal niet als zwaar. Zo voelt dat niet. Het geeft alleen maar meer waarde aan mijn leven en voldoening. Het is net als thuis, je lacht en je huilt. De ervaringen die ik opdoe rond doodgaan, maken de dood ook 'gewoner'. Het is niet meer het hele onbekende.

'Gewoon er zijn' is ons motto als vrijwilliger. Voor mij is dat het gevoel dat gasten weten dat ze niet alleen zijn. Één belletje en je bent er. Ze hebben allemaal hun eigen plekje, maar als ze behoefte hebben aan hulp of contact, dan ben je er voor ze. En dan gebeurt er van alles: Een dame die vraagt of je de foto's van haar trouwen wilt zien. En dan zit je zomaar samen het familiealbum van 50 jaar geleden door te bladeren en krijg je allerlei verhalen te horen. Of een gast die zegt 'Maak je geen zorgen over de dag van morgen' waar ik dan weer van leer. Of ik zit naast een man die stervende is terwijl de familie even naar buiten en ik het overneem. Een onbekende man en ik mag zomaar zo dichtbij komen en dit moment met hem delen. Dat ervaar ik als rijk. Het is fijn om tijd en aandacht te hebben voor iemand die stervende is. Sinds het overlijden van mijn vader, weet ik hoe belangrijk dat is.